मलाई झरीदेखि डर लाग्छ

आजकाल झरीहरूले
रुझाउन छोडिसकेका छन्
छोडिसकेका छन्
मीठो धुन निकाल्न झरीहरूले
उता भ्यागुताहरूले
गीत गाउन छोडिसकेका छन्
माछाहरू पौडिन बिर्सिसकेका छन्

शहरदेखि कैयन माइल टाढा
केही गाउँहरूमा
झरी परिरहेको समयमा
किसानहरू स्याँखुमुनि
लुकामारी खेल्दै थिए
चराहरूले बचेरा छोप्दै थिए
मान्छेहरूले झरीहरूमा
पखाल्दै थिए आ–आफ्ना जिन्दगीलाई
उता फाँटमा एक जोडी प्रेमी
झरीमा रुझ्दै प्रेमको गीत गाउँदै थिए
नदीको किनारमा एक लेखक
झरीका थोपाहरूमा रमाउँदै थियो
मैले भत्केको चौतारीमा बसेर
झरी बारेको कविता लेख्दै थिएँ

तर हाम्रा जिन्दगीजस्ता देखिने
यी झरीहरूले
पखालेर लान सकेनन्
गरिब किसानका समस्याहरू
मान्छेका अशुद्ध सपनाहरू
बिरक्तिएका प्रकृतिका दुखहरू
बरु बगाइदिए झरीहरूले
सिङ्गो गाउँका नक्साहरू
बगाइदिए सुन्दर सपनाहरू
बगाइदिए जिउँदा मान्छेहरू
र मान्छेका आफन्तहरू

अहिले समयले झरीलाई
स्वार्थी बनाइदियो
या झरीले समयलाई
स्वार्थी बनाइदियो
तर आजकाल झरीहरूले
रुझाउन छोडिसकेका छन्
विरक्त लाग्छ यो झरीदेखि
निशब्द बनाइदिन्छ
मेरो कौतुहलिक मनलाई
किनकि,
धेरै वर्ष पहिले यस्तै झरीले
बगाएर लगेको थियो
मेरो नदीनेरको माटोको घरलाई
बगाएर लगेको थियो
मेरा प्रिय बा–आमालाई
पखालेर लगेको थियो झरीले
मेरा जिन्दगीका किस्साहरुलाई

त्यसैले,
सबैलाई प्यारो लाग्ने यो झरी
मलाई सधैजसो फिक्का लाग्छ
र झरीदेखि डर लाग्छ
रुझ्न मन लाग्छ झरीमा
पखाल्न मन लाग्छ अतीत
तर मलाई झरीदेखि डर लाग्छ